kısaca sosyal medya

Fazla Kiloların Suçlusu Kim?

Ülkelerin borçlanmaları kadar insanların borçlanma seviyeleri de artmış durumda. Hane halkı borçlanma oranları giderek ödenemez seviyelere doğru ilerliyor. Dünya tepeden tırnağa “mükemmel” bir borç yükü yaratmış durumda. Borç ile yaratılan varlığın gerçek varlık olmadığını her kriz bize daha açık anlatsa da maalesef borçla varlık yaratmaya devam ediyoruz. Öte yandan günlük ihtiyaçlarımızı temin etmek için yarattığımız borçlar da bir o kadar fazla. Tüm dünya kredi kartlarına, kişisel kredilere ve adı ne olursa olsun borçlanmayı sağlayan finansal enstrümanlara karşı son derece samimi. Zaman zaman öfkeye kapılsa da onlara karşı büyük bir beğenisi var. Kendisi için borç yaratacağını ve bu borcun da günü geldiği zaman faiziyle birlikte ödenmesi gerektiğini bile bile borçlanmaya devam ediyor. Gerçekten iyi olan şeylere bile bu kadar talep olduğu pek görüldük şey değildir. Peki ama tüm dünya, ülkeler, şirketler ve insanlar nasıl oluyor da sanki birbirini taklit ediyormuş gibi büyük bir borçlanma yarışının içine girdiler ve bir tülü çıkamıyorlar?

Bugün Amerikalıların %66’sı obezite ve aşırı kilodan yakınmaktadır. Bu oran sadece on yıl önce %20’ler seviyesindeyken nasıl olmuştur da bu kadar hızlı bir şekilde yükselmiştir?

Obezite bugün sadece ABD’nin değil, tüm dünyanın sorunudur. Toplumsal ve bireysel mücadelenin şiddeti giderek artsa da obezite maalesef durdurulamamakta, tam tersi hızla yayılmaktadır. Tıp bilimi maalesef bu büyük sorunu çözmekte henüz kesin bir başarı gösterememiştir. Yapılan araştırmalar obezitenin aşırı yemek yeme, genler, sosyal hayat düzensizlikleri ve psikolojik faktörler gibi nedenlerle ortaya çıktığını söylemektedir. Bunlara karşı geliştirilen tedavi yöntemleri de genellikle egzersiz, diet programları, felsefik müdahaleler ve ilaç önerileri şeklinde oluşmaktadır. Fakat tüm bu önlemlere rağmen obezite yüksek bir hızla artmaya devam etmektedir. Tıp bilimi ortaya koyabileceği tüm tedbirleri almasına rağmen nasıl oluyor da obezite yayılmaya devam ediyor? Acaba bir yerlerde bir hata yapılmış olabilir mi? Obezitenin gerçek nedeni tüm bunların dışında farklı bir şey olabilir mi?

Sosyal ağlar üzerine araştırmalarıyla tanınan Nicholas Christakis ve James Fowler adlı bilim adamları 2007 yılında “The spread of obesity in a large social network over 32 years” adlı bir makale yayınlarlar. Christakis ve Fowler 32 yıllık bir periyotta on binlerce kişinin fiziksel vücut değişimlerini incelemişler ve o güne kadar kimsenin tahmin edemediği bir sonuca ulaşmışlardır: Obezite bulaşıcıdır!

Yaptıkları araştırmalarda kişileri, bir arada yaşadıkları ailelerini, arkadaşlarını ve arkadaşlarının arkadaşlarını 32 yıl boyunca incelemişlerdi. Gördükleri şuydu. Kişinin bağlantıda bulunduğu kişiler obezse onun da obez olma ihtimali tüm olasılıksal hesapların üzerinde büyük bir benzerlik içeriyordu. Daha basit ifade edersek obezler obezlerle, zayıflar zayıflarla aynı ağlar içinde yer alıyordu. Yani ortada sosyal bir bulaşıcı hastalık vardı. Peki ama dünyanın en yaygın bulaşıcı hastalığı nasıl bulaşıyordu?

Aslında sorun sadece kişilerin kendilerine benzer kilodaki kişilerle ilişki içinde bulunmasından kaynaklanmıyor. Obez kişilerle yakın olan zayıflar da bir süre sonra yeme alışkanlıklarını ve tercihlerini yakınlarındaki obezlerin tercihleri yönünde değiştirmeye başlamaktadırlar. Davranışlar taklit edilmeye başlayınca kilo seviyeleri de birbirine benzemeye başlamaktadır. Fikirler ve davranışlar bitişik konumdaki kişiler tarafından sürekli olarak taşınmaktadır. İnsanlar yalnız yaşamaya ve günlerini geçirmeye alışık olmadıklarından, alışkanlıkların ve düşüncelerin taşınma hızı artmaktadır. Herkesin sevdikleriyle birlikte olma arzusu için de aynı şey söylenebilir. Tüm bu nedensellik zinciri sonuçta baskın taraf olan obeziteler lehine doğru bir değişim yaratmaktadır.

Makale yayınlandığında sert tepkiler alsa da bugün gelinen nokta itibarıyla obezitenin bulaşıcı olduğu herkesin kabul ettiği bir olgu haline dönüşmüştür. İşte obezitenin tipik bir bulaşıcı hastalık gibi yayılmasının ardındaki nedensellik borçlanma için de geçerlidir. Ülkeler, şirketler ve kişiler ilişki içinde bulunduklarının düşünce ve davranışlarını taklit etmektedir. Borçlanmanın yayılma yöntemi incelendiğinde kabaca şöyle bir haritalandırmaya ulaşılabilir. Şirketlerde başlayan borçlanma öncelikle o şirketlerin ilişkide olduğu şirketlere, sonra diğer şirketlere, oradan şirketlerin müşterilerine ve sonunda müşterilerden geri kalan vatandaşlara geçmektedir. Ülkeler açısından da aynı şeyi söyleyebiliriz. Avrupa Birliği ülkelerinin neredeyse tamamının aynı sorundan şikayetçi olması birbirlerinin davranışlarını kısa süre içinde taklit etme ve taşıma özelliklerinden kaynaklanmaktadır. Sonuç olarak da herkes en yakınındaki ya da kendi iletişim ağları içindeki diğer kişilerin borçlanma ile varlık ya da zevk yaratma davranışlarını tekrar ederek dünyayı büyük bir borç yükünün içine itmişlerdir.

Tıpkı obezitede olduğu gibi borçlanma için de aynı şeyi söyleyebiliriz. Tıp ve kişisel irade ile dünyanın obezite sorunu çözülemeyeceği gibi borçların yapılandırılması veya geri ödenmesiyle de borç sorunu çözülemez.

Duyguların kendine has nedenlerini aklın anlaması maalesef hep uzun sürmektedir. Kendimizi hata yaparken rahatsız etmediğimiz sürece aklımızı duygularımızın suç ortağı yapmaya devam ediyoruz demektir.

Kaynak :http://globalekonomikmonitor.blogspot.com/  (İnsanın irrasyonel davrandığına ilişkin birçok makalenin bulunabileceği blog)

Çalışanların Duymak İstedikleri

İlginç bir makale. Özellikle ülkemizde çalışanların duydukları ile karşılaştırılınca. Yine olması gereken ve olan ayırımı! 

4 Powerful Words Employees Need to Hear

Four simple words, used correctly and with the right intent, can make a powerful impact on your business, your life, and other people.

Here's how.

When you need help, start by using these four--and only these four--words:

"Can you help me?"

And then, for a moment, stop there.

Here's why.

You're not a kid anymore. You're an adult. You're smart and experienced and savvy. You've accomplished things. You've earned your place in the world.

So when you ask for help you also tend to unconsciously add image enhancers. For example, if you need help with a presentation you might go to someone and say, "I'm meeting with investors next week and my slides need a few formatting tweaks."

The problem is that wording serves to frame and signal your importance and ensure your ego is protected. Okay, you may need a little assistance with some trivial matter like a PowerPoint layout, but still: You are the one presenting to investors. You do the heavy lifting around here. You are the big dog in this particular hunt.

Plus you haven't really asked--you've stated. (When you're in charge and accustomed to directing others, turning requests into directives is a really easy habit to fall into.)

Here's a better way.

When you need help--no matter the kind of help you need or the person you need it from--take the bass out of your voice and the stiffness out of your spine and the captain out of your industry and just say, with sincerity and humility, "Can you help me?"

I guarantee the other person will say, "Sure," or, "I can try," or, "What do you need?" No one will never say "no," even a stranger. "Can you help me?" speaks powerfully to our instinctive desire to help other people.

Then make sure not to frame your request. Don't imply that you place yourself above the other person. Don't make your request too specific. And don't say what you need.

Instead, say what you can't do. Say, "I'm awful at PowerPoint and my slides look terrible." Say, "We absolutely have to ship this order by Tuesday and I have no idea how to make that happen." Say, "I'm lost and I can't find my hotel."

When you ask that way several powerful things immediately occur--especially for the other person:

One, you instantly convey respect. Without actually saying it, you've said, "You know more than I do." You've said, "You can do what I can't." You've said, "You have experience (or talents or something) that I don't have."

You've said, "I respect you." That level of respect is incredibly powerful--and empowering.

Two, you instantly convey trust. You show vulnerability, you admit to weakness, and you implicitly show that you trust the other person with that knowledge.

You've said, "I trust you." That level of trust is incredibly powerful--and empowering.

Three, you instantly convey you're willing to listen. You haven't tried to say exactly how people should help you. You give them the freedom to decide.

You've said, "You don't have to tell me what you think I want to hear; tell me whatyou think I should do." That level of freedom is incredibly powerful--and empowering.

By showing you respect and trust other people, and by giving them the latitude to freely share their expertise or knowledge, you don't just get the help you think you want.

You might also get the help you really need.

You get more--a lot more.

And so do other people, because they gain a true sense of satisfaction and pride that comes from being shown the respect and trust they--and everyone--deserves. Plus you make it easier for them to ask you for help when they need it. You've shown it's okay to express vulnerability, to admit a weakness, and to know when you need help.

And then, best of all, you get to say two more incredibly powerful words:

"Thank you."

And you get to truly mean them.

Kaynak: OWNERS' MANUAL | Jeff Haden http://www.inc.com

Aksakallı Derviş ve Finans mı? Değişik Bir Bakış Açısı..

Finansal piyasalarda neden aksakallı derviş yok!

Doğudan batıya, kuzeyden güneye neredeyse tüm dünya kültürlerinin en aşina tiplerinden biridir aksakallı dervişler. Doğunun bilgelik tapınaklarından çıkıp batının fazla derin düşünmeyi sevmeyen insanları için donat kıvamına dönüştürülen kişisel gelişim hikayelerinin değişmeyen başrol oyuncusudurlar. Aksakallı dervişlerin emekliye ayrılması binlerce kişisel gelişim gurusunun faaliyetlerini durdurması anlamına gelir ki bunun istenmediği ortadadır. Her ne kadar telif hakkı alamasalar da kişisel gelişim sektörünün yarattığı cironun önemli kısmının aksakallı dervişlerden kaynaklandığı kesindir. Sizce aksakallı dervişlere olan tutku nereden kaynaklanıyor?

Hemen hemen tüm kültürlerdeki aksakallı dervişlerin aynı dört ortak özelliği olduğu söylenir. Hindu tapınaklarından Noel Babaya kadar tüm aksakallı dervişler dürüst, bilge, cömert ve yardımsever olarak bilinirler. Adeta bu özelliklerin aksakallarından yansıdığı düşünülür. Fakat tuhaftır ki finansal piyasalarda bizi ışığından yararlandıracak tek bir aksakallı derviş bile yoktur. Gelirleri, büyük şirketler ile yoksul insanlar arasında adilane bir şekilde nasıl dağıtılacağını anlatan dürüst bir ak sakallı bulamayız. Girdiğimiz krizden nasıl çıkacağımızı ya da en azından ABD’nin mali uçurumdan nasıl uzaklaşacağını söyleyen bilge bir aksakallıya ne kadar da ihtiyaç var değil mi? Yunanistan, İspanya gibi fakir ülkeleri kurtarmaktan yorulan troykanın yerine yardım yapacak cömert bir aksakallı fena mı olurdu? Ya da “kıyamete bir haftadan az kaldı “şort”layın evlatlarım” diyen zeki bir aksakallı dervişe kim hayır diyebilir ki? Ama maalesef yok. Sanıyoruz uzmanlık alanları kişisel gelişim ve hedef kitleleri de ilk kez gül koklayan heykel misali düşünmeyi yeni öğrenenler olduğundan bu niş pazarı kaçırmışlar. Peki ama finansal piyasalarda neden bu ak sakallı dervişleri göremiyoruz?

Psikolog Robert Wiseman 2007 yılında tuhaf bir deney tasarlar. 5.000 kişinin katıldığı bu deneyde aksakalın ardındaki şifrenin ne olduğunu aramaktadır. İnsanların aksakallıları zeki, bilge, cömert ve yardımsever olarak değerlendireceklerini beklemektedir. Fakat deneyin sonuçlarından hiç de beklemediği bir gerçeğe ulaşır. Dürüstlük, bilgelik ve cömertlik ile aksakal arasında herhangi bir ilişki bulunmamaktadır. Sakalsız insanlar aksakallılara göre %28 daha cömert, %30 daha bilge ve %29 daha cömert olarak algılanmaktadır. Bunların yanında şeytani düşünce, gizlilik ve kötü hijyen de aksakallı dervişler hakkındaki olumsuzluklar olarak öne çıkmaktadır. Fakat Wiseman’in en önemli bulgusu dürüstlük konusundadır. Deneye katılanların neredeyse tamamı sakalsız temiz bir yüzü aksakallıya göre daha dürüst bulmuştur. Yani aksakallılar maalesef güvenilir bulunmamıştır. En basit haliyle özetlersek tüm aksakal hikayeleri –ki eğer gerçekseler kendini yaratan kehanetten başka bir şey değildir.

Kararların pembe felsefik tapınak öğretileriyle değil rakamlar ve gerçek bilgi ile alındığı finansal piyasalarda doğal olarak aksakallı bilge bulamazsınız. Çünkü hayatın anlamı olduğunu düşündükleri sığ felsefik deyişlerini ciddiye alacak birilerini bulmaları çok zordur. O nedenledir ki Forbes’in zenginler listeleri hep sakalsız insanlarla doludur. İnsanlar onları daha güvenilir buldukları için cömertliklerini de esirgemezler.

Finansal piyasalarda işlem yapanlar finansal kararlarına dayanak olan bilgiyi seçerken bir şeyi iyi bilirler: Var olan bir şey yok olan bir şeyden gelemez...

Kaynak: http://globalekonomikmonitor.blogspot.com

that is it.. puzzle

Kısaca Davranışsal Finans

Bilindiği gibi Türkiye Sermaye Piyasası Aracı Kuruluşlar Birliği aylık yayınlarla piyasalara ilişkin en güncel haber ve bilgileri okuyuculara sunmaktadır. Ağustos 2012 sayısı ise Davranışsal Finans konusunu içermektedir. Çalışma davranışsal finansa genel bir bakış açısı sunmaktadır.

Davranışsal&Standart Finans

M. Statman'a göre, standart finansta yatırımcılar otokontrol ve pişmanlık gibi duygulardan yoksundur. Standart finansta insanların bir uçağı bir dakika önce kaçırmaları sebebi ile hissettikleri üzüntü, bir saat önce  kaçırmaları nedeni ile hissettikleri üzüntüden daha büyük değildir. Bugün standart finans o kadar anomaliler ile ağırlıklıdır ki finansal teorilerin davranışsal yöntemlerle yeniden oluşturulması gerekmektedir. 

Kendi aklınızı kullanmak ile başkasının akılsızlığını kullanmak aynı şey midir?

Durup dururken hiç tanımadığınız birine cebinizdeki paranın bir kısmını çıkarıp verir misiniz?.. Böyle bir soruya evet yanıtı verirseniz herkesin sizi aptal yerine koyması riskini de göze alırsınız demektir. Fakat yine de cevabın “Hayır vermem!” olduğunu düşünmeyin. 

Şu anda devam eden ve çözümsüzlüğe giden Avrupa Birliği bütçe görüşmelerinde tam da bu durum yaşanmaktadır. Birliğin zengin ülkeleri yıllarca ceplerindeki parayı hiçbir neden yokken birliğin fakir ülkelerine dağıttılar. Fakat şimdi yaşanan kriz nedeniyle veremiyorlar. Bu da zengin ve fakir ülkeler arasındaki fikir ayrılığını arttırıyor. Bu noktada girişte sorduğumuz soruya dönelim. Eğer hiç tanımadığımız birine cebimizdeki paranın bir kısmını vermiyorsak Avrupa Birliği bu paraları yıllarca neden diğer ülkelere çıkarıp vermiştir dersiniz? 

Klasik ekonomi öğretisi ve onun başrol oyuncusu rasyonel insana göre insanlar durup dururken paralarını başkalarına vermezler. Çünkü bu hiç mantıklı değildir. Fakat insan doğası üzerine yapılan araştırmalar zaten hiç de mantıklı yaratıklar olmadığımızı göstermektedir. Kendimizi nasıl hissettiğimiz, nasıl gördüğümüz, diğerlerinin bizi nasıl gördüğü gibi pek çok faktör bizi irrasyonel bir hale dönüştürmektedir. 

Diktatör oyunu adlı bir deneyde kişilere 10 dolar verilir ve bu paranın ne kadarını deneye katılan ikinci oyuncuya vereceği sorulur. Kişi, ikinci oyuncuyu tanımamakta ve isterse paranın tamamını kendisi alma hakkına sahiptir. Üstelik bunu yaptığında ikinci oyuncu hiçbir itirazda bulunamayacak ve deney tamamlanmış olacaktır. 

İkinci oyuncunun hiçbir pazarlık gücü olmadığı için bilinen tüm ekonomi teorilerine göre kendisine 10 dolar verilen oyuncunun tüm parayı kendisine saklaması gerekmektedir. Eğer bu para içinden 0,01 dolarını bile ikinci oyuncuya verirse, ikinci oyuncu için herhangi bir maliyet yaratmayacağı için kabul edilecektir. Bu ekonomistlerin söylediğidir. Fakat deneyden çıkan sonuçlar böyle değildir.

Kendisine 10 dolar verilenlerden çok azı paranın tamamını kendisine ayırmıştır. Katılanların önemli bir kısmı paranın 3 dolarını ikinci oyuncuya verir. Bu sonuç ekonomistleri şaşırtmıştı. Çünkü ortada hiçbir nedensellik yokken böyle bir sonucu açıklamak gerçekten zordu. Sizce insanlar ceplerindeki paranın %30’unu neden ismini bile bilmedikleri yabancılarla paylaşmışlardır?

Bu sorunun yanıtını bulmak için şimdi 2007 yılında Amerika’da yaşanan bir olaya dönelim. Bob Kitts adlı inşaat ustası, arkadaşı Amanda Reece’in evinin tadilatı için kendisiyle anlaşmıştır. Evi yıkacak ve yeniden yapacaktır. Bop çalışmalara hemen başlar ve evi yıkar. Oluşan atıkları kaldırırken evin temel duvarları içinde bir zarfa rastlar. Zarfın üzerinde “P.Dunne Haber Ajansı” yazmaktadır. Zarfı açar ve içinde 182.000 dolar para olduğunu görür. Paralar 1929 ekonomik buhranı sırasında duvarın içine saklanmış ve orada unutulmuştur. Şimdi Bob Kitts’in şu soruya yanıt vermesi gerekmektedir: Cebinizdeki parayı başkalarıyla paylaşır mısınız?

Bop’un para bulduğunu evin sahibi Amanda bilmemektedir. Bilse bile para onun değil, 90 yıl önceki sahiplerine aittir ve onların da kim olduğu belli değildir. Bop için karar verme anıdır ve Bop kararını verir. Evin sahibi Amanda’ya konuyu anlatır ve paranın bir kısmını kendisine vermek istediğini söyler. Amanda kabul eder ve Bop teklifini yapar. Bop’un teklifi paranın %10’udur. 

Bu tutar deneylerin gösterdiği sonuçların oldukça altındadır. Zaten Amanda da bunu fark etmiş olacak ki paranın %40’ını ister. Oysa klasik ekonomi teorisine göre Amanda’nın teklifi kabul etmesi gerekirdi. Fakat Bop itiraz eder ve aralarında tartışma başlar. Yerel basına yansıyan olayı bir anda şehirde yaşayan herkes öğrenir.

Eğer Bop deneylerde ulaşılan sonuç olan paranın en azından %30’unu teklif etseydi anlaşmış olacaklardı. Fakat çok daha azını yapmıştı ve bu her ikisine de çok pahalıya patlamıştı. Birkaç gün içinde mahkemeden gelen mektupla şaşırmışlardı. Para zarfının üzerinde yazan P.Dunne Haber ajansının varisleri, sahibi oldukları gerekçesiyle paranın kendilerine verilmesini talep ediyorlardı. Sonunda da kazanan onlar olur ve paranın tamamını alma hakkını elde ederler.

İşte Avrupa Birliğinin zengin ülkeleri de yıllardır ceplerindeki paranın bir kısmını fakir ülkelere hiçbir görünür ekonomik neden yokken vermektedirler. Bugünlerde yaşanan tartışmalarda ise yoksul ülkeler, zenginlerin ceplerindeki paranın bir kısmını kendilerine vermek istememeleri nedeniyle şikayet etmektedirler. Tıpkı Bop’un, paranın %10’unu teklif ettiği Amanda’nın parayı az bulup kabul etmemesi gibi. Oysa klasik ekonomi, hem Amanda’nın hem de Avrupa Birliğinin yoksul ülkelerinin yapılan teklif ne olursa olsun kabul edeceğini söylüyordu. Fakat bekledikleri adil paylaşım bu değildi. Şimdi yazımızın başındaki soruyu yeniden soralım. Peki ama neden insanlar durup dururken ceplerindeki parayı paylaşma yoluna gidiyorlar?

İnsancıllık gibi ölçülmesi zor faktörlerin işin içinde olması muhtemel. Fakat araştırmacılar çok daha önemli bir ekonomik neden bulmuşlardır: Gelecekte bir karşılık bekleme!

Eğer gelecekte, bugün paranızın bir kısmını verdiğiniz bir yabancıdan bir karşılık bekliyorsanız veya bekleme ihtiyacı içine giriyorsanız, bu tür bir irrasyonel davranışa doğru yöneliyorsunuz. Gelecekte bir karşılık bekleme insanların binyıllardır evrimleşmiş bir özelliğidir. Gelecek belirsizliği avcı-toplayıcı toplumdan bugüne kadar insanoğlunun düşünce sisteminde kalıcı bir özelliğe dönüşmüştür. 

Bugün Avrupa Birliğini kuranların yıllarca paralarını hiç tanımadıkları ülkelerle bölüşmesinin arkasında yatan sebep gelecekte Birlik otoritesini devam ettirmelerine ihtiyaç duydukları üye ülkelerin oylarıdır. Paralarını paylaşma nedenleri işte budur.

Diktatör oyunu, Avrupa Birliğini kuranların, paralarının bir kısmını sadaka olarak fakir ülkelere neden dağıttıklarını açıkça göstermektedir: Sadece oy için!

Paylaşmak üzerine dünya düşünce tarihinin yarattığı tüm bilgelik hümanizm üstüne kuruludur. Paylaşmanın ardındaki nedenselliğin bu ekonomik acı yönünü gösteren bir filozof ise bugüne kadar maalesef çıkmamıştır. Kendi aklınızı kullanmak ile başkasının akılsızlığını kullanmak sanıyoruz aynı görülmüştür.

Kaynak: http://globalekonomikmonitor.blogspot.com/2012/11/kendi-aklnz-kullanmak-ile-baskasnn.html

Rational Is Stupid: Meir Statman on Behavioral Finance

It’s Valentine’s Day. Should you give your beloved $10 or a rose that costs $10?

Think about it in rational economic terms. What good is the rose anyway? It serves no practical purpose, and she can’t preserve it for long to enjoy its beauty. Slowly but surely, the rose will rot. But a $10 note is different. She can use the $10 to maximize her utility. You do not know her utility function, so leave the choice to her. She may buy a book or a frying pan or put it in her savings account.

If you prefer the $10 over the rose, you would be rational — but plain stupid! That’s because you overlooked the expressive and emotional benefits of giving a rose. This is how Meir Statman, a well-known expert on behavioral finance, exposed the flaw in utilitarian rationality while addressing an attentive audience of investment professionals at the sold-out continuing education event organized by the CFA Society of the UK in London on 4 Oct 2012. Due to widespread interest in the event, CFA Institutebroadcast it live over the Internet.

Carrying the analogy of the $10 rose into investing, Statman explained that while economic rationality demands that investors only seek utilitarian benefits from investing, focusing solely on risk and return, investors often want expressive and emotional benefits as well.

When we invest in a hedge fund only accessible to high-net-worth individuals, we are not only seeking alpha but also making a statement that we are elite and not the average Joe who invests in ordinary mutual funds. Similarly, when we invest in funds that avoid the “sin stocks” — alcohol, tobacco, gambling — we are seeking the expressive and emotional benefit of not putting our money where our heart isn’t. Sometimes, we repeatedly buy and sell stocks for the fun of trading, even if such trading loses us money, sacrificing utilitarian benefits for emotional and expressive benefits.

Statman, who is the author of the popular book, What Investors Really Want, used a mix of narrative, images, data, and amusing video clips to enlighten and entertain his audience. He shared findings from complex quantitative research — such as those from his paper, “Portfolio Optimization with Mental Accounts,” which was coauthored with the Nobel Prize-winner Harry Markowitz — in easy-to-understand terms.

Statman emphasized that it is impossible to separate the utilitarian, expressive, and emotional benefits of investing, and when we ignore the expressive and emotional benefits, we lose useful insights into what investors really want.

Institutional investors may think expressive and emotional benefits are relevant for individual investors but irrelevant for professional investors. But, Statman argued, professional investors also invest for themselves and may be serving individual investors.

Statman argued that investors are not “rational” — the computer-like utility-maximizing machines that traditional economic theory assumes us to be — but “normal.” As normal investors, we are prone to cognitive errors. We may lack self-control, wrongly frame issues, only seek evidence that proves our ideas, have excessive loss aversion, divide our money into mental accounts, be overconfident in our abilities, or thoughtlessly follow others.

His key point was that investors should learn the science of investing — logic and empirical evidence — to overcome cognitive errors and make better investment decisions. He gave the example of Noble Prize-winner John Nash, as depicted in the movie, A Beautiful Mind, in which Nash remained unable to differentiate between reality and his hallucinations until he employed logic and empirical evidence.

Statman believes that because of the large and widespread losses across asset classes in 2008, some investors have lost faith in diversification, which is an integral part of the science of investing. Sharing findings from one of his research papers, Statman asserted that even if returns of assets across markets are increasingly going up and down together because of globalization, diversification will reduce both downside and upside as long as the correlation is not one — the science of investing holds true.

According to Statman, some who have lost faith in diversification are now trying to time the market, often by making subjective assessments of whether the price-to-earnings ratios of stocks are high or low. He argued that market timing may not be impossible but is very difficult, and he showed findings from his research that support this point.

Elaborating upon cognitive errors, he said that investors wrongly frame trading as a solitary jog in the park when it is really competitive running. He reminded investors that in financial markets, they are trading against the most well-informed and resourceful competitors; their chances of beating the market may only be as good as their chances of winning a 100 meters dash against Usain Bolt.

Professor Statman said that “good investment professionals are like good physicians,” they take care of their clients — not only of their wealth but also of their well being — through the science of investing. Like good physicians, these investment professionals “ask, listen, empathize, educate, prescribe, and treat.”

Statman’s final advice to investors: You are neither rational nor irrational but normal. Learn the science of investing to overcome your cognitive errors to become a smart investor. And when the occasion calls for you to give your beloved a rose, don’t be fooled by utilitarian rationality. Don’t give her a $10 note, give her a rose!

Usman Hayat, CFA

İşlem sayısı arttıkça net getiri azalır mı?

Barber ve Odean (2000), yapmış oldukları çalışmada işlem sayısının artması ile yatırımcıların portföylerindeki net getirinin azaldığını tespit etmişlerdir. Aşırı güven (overconfidence) arttıkça yatırımcıların piyasayı yenebilme inançlarının da arttığı bu durumun ise daha çok portföylerindeki varlıkları değiştirme ile sonuçlandığı bilinmektedir. Bu durumda yatırımcılar daha fazla işlem yapmakta, işlem sayılarının artması ise onların maliyetlerini daha fazla artırmaktadır. Bütüne bakıldığında, işlem sayısının artması yatırımcıların portföylerine zarar vermektedir. 

Puzzle

Hayat puzzle parçaları gibidir.. bütünü dizayn etmek için didik didik günleri yerleştirirsin ömrüne..parçalar birbirine uymaz bazen, tamam derken tamam değildir aslında... ilmek ilmek eklersin her bir parçayı tabloya.. yavaş yavaş çıkar bütün ortaya.. bir parçayı yanlış yerleştirirsen puzzle'a,  o parçayı çıkarmak için hep arar durursun tek bir  parçacığı.. bazen çok geç bulursun o yanlışı bazen çok erken... 

sabır gerektirir puzzle.. tıpkı hayatın sabır gerektirdiği gibi.. ağır ağır ilerlemek lazım.. amaç hemen yapıp hırsla bitirmek değildir.. bütün ortaya çıkarken keyifle izlemektir ya amaç, amacın dışında her duygu puzzle yaparken zarar verir insana.. Her parçayı yerleştirdiğinde, puzzle bitmiş olacak, tıpkı hayatın tamamlanması gibi.. burada önemli olan bir şey var galiba.. geriye döndüğünde nasıl işledin günlerini ömrüne.. bitmesine bitti de puzzle, peki bitirmek için mi uğraştın inatla ve sıkıntıyla, yoksa  her bir aşamayı biteceğini bilerek sabırla, inançla ve umutla mı ilerlettin.. dedim ya, kısaca hayat bir puzzle gibidir..

Konut Balonları Patlar mı?

Hemen herkes dikkat çekmeye, konut balonunun çok fazla şişmekte olduğunu vurgulamaya çalışıyor. "Aman dikkat, balon fazla şişti, her an patlayabilir" uyarısı yapılıyor. Aslında balon patlamasa da bir yerlerinden kaçak vermiyor da değil. Ama her geçen gün daha fazla şişirildiği için sıkıntının gelecekte daha da büyümesinden endişe ediliyor.
TÜİK'in dün açıkladığı yılın ilk üç çeyreğine ilişkin inşaat ruhsatı ve yapı kullanma izin belgeleri, bütün Türkiye'de gözlenmekte olan gidişatın resmi verilere dökülmesi açısından önemli bir gösterge.
Merkez Bankası'nın yaptığı ölçümlere göre, konut fiyatları, genel fiyat düzeyinin üstünde, yıllık bazda yüzde 10-11 dolayında bir artış gösteriyor. Bu orana bakarak talebin canlı olduğu ve sektörde bir sıkıntı gözlenmediği söylenemez elbette. Fiyatlar bu düzeyde artıyor olmakla birlikte konutta el değiştirme hızı ne, bu da çok önemli. Özellikle yeni yapılan konutlar satılabiliyor mu, eğer bunlar satılıyorsa ikinci el konutlara olan ilgi geriliyor mu, bunları da irdelemek gerekiyor.

Konut arzında düşüş olduğu halde...
Herkes rahatlıkla gözleyebilecek durumda; dağ taş konut oldu. Hemen her kentte yüksek bloklar yükseliyor. Ama ilginçtir, bu yılın ilk dokuz ayında yapı kullanma izni verilen konut sayısı geçen yılın yüzde 7 altında bulunuyor. Geçen yıl dokuz ayda 391 bin olan yapı kullanma izni verilen konut sayısı bu yıl 364 bine düştü.
Konut arzı gerilemiş olmakla birlikte belli ki talep bu arzı karşılamaktan uzak. Aksi olsa, konut fiyatları fırlar giderdi.
Öyle anlaşılıyor ki, Türkiye geçen yıl tamamlanan konutlarla ortaya çıkan stoku bile eritebilmiş değil. Geçen yıla göre azalmış olmakla birlikte bu yıl da 364 binlik bir konut kullanıma sunulunca anlaşılan stok çok daha büyümüş durumda.

Ruhsatta rekor!
Yapı kullanma izin belgeleri mevcut durumdaki konut arzını ortaya koyuyor. Gelecekteki arzın ne olacağını belirleyen ise inşaat ruhsatları.
İlk üç çeyrekte tam 518 bin daire için inşaat ruhsatı verildi. Geçen yılın aynı dönemindeki 432 bin daireye göre yüzde 20 oranında artış var.
Ruhsata bağlanan bu konutlar ortalama bir buçuk yıl sonra tamamlanacak ve kullanıma hazır hale getirilecek. Yani bu yılın inşaat ruhsatları, geleceğin yapı kullanma izin belgelerine dönüşecek.
Bu yıl yapı kullanma izin belgesi verilen konutlar geçen yılın altında kaldığı halde konut arzında talebe göre bir fazlalık olduğu ortada. Gerçi biraz önce de belirttik; arzı belirleyenin yalnızca bu yıl kullanım izni verilen konutlar olamayacağı, geçen yıl izin verilenlerin bir kısmının da henüz satılamadığı için bu yılın arzını artırdığı gerçeği gözden uzak tutulamaz. Ancak, aynı kayma bu yıl da olacak; bu yıl yapı kullanma izin belgesi verilen konutların bir kısmı gelecek yıla arz yönüyle baskı yapacak.
Buna bir de bu yıl inşaat ruhsatı verilen konutların tamamlanacak olmasıyla ortaya çıkacak arzı ekleyin. Öyle anlaşılıyor ki, gelecek yıllarda konutta bir arz patlaması yaşanması hiç şaşırtıcı olmayacak.

"Yap-sat"tan, "sat-yap"a!
Konut sektöründeki balonun iki yönlü zararı var. İnşaat, domino etkisi çok fazla olan bir sektör. Taşlardan biri devrildiğinde, bir müteahhit iflas ettiğinde borçlu olduğu çok sayıda irili ufaklı işletmeyi de zor durumda bırakır, bu kaçınılmaz.
Sorunun vatandaş boyutuna gelince... Eskiden müteahhitler için "yap-sat"çı benzetmesi kullanılırdı. Aslında bu şekilde çalışılmasının bir zararı da yoktu ki. Müteahhit yapıp satıyordu.
Oysa şimdi durum değişti. Çoğu konut yapılmadan satılıyor; yani "yap-sat", "sat-yap"a dönüştü. Ya satılan yapılmaz veya yapılamazsa ne olacak?
İşte vatandaşın kabusu burada başlıyor. Bu tür durumlar hiç yaşanmıyor da değil üstelik; ufak ufak başladı bile.
Ama böylesi "küçük sorunlar", vatandaşı uyaracak haberler geniş kitlelere nasıl ulaşacak ki... Kim en büyük reklam kaynağını karşısına almak ister ki...

ALAATTİN AKTAŞ / EKO ANALİZ

Herd Behavior Hurts Fund Investors

By JASON HULL

When I was growing up, I was a nerdy little kid. I wanted ever so desperately to be one of the cool kids. I tried to do anything— within reason and without invoking the wrath of angry parents—to be popular. I followed the cool kids. I did what they did. I blindly accepted anything they asked me to do. I still wasn't popular. It didn't matter. I kept on blindly following in hopes that, I, too, would one day be one of them.

It seems that mutual fund investors have some of that same misguided desire. The Investment Company Institute recently released its measures of mutual fund asset flows—how much investors are either putting into or taking out of mutual funds. Based on data dating back to 2007, investors in mutual funds haven’t yet received the message that it’s smart to buy low and sell high. They’re often doing the opposite.

I evaluated the data on a monthly basis to determine if fund investors, as a whole, had mastered the concept of market timing. In the 68 months between January, 2007 and August, 2012, the mutual fund investors managed to either sell on a market decline or buy after the market had risen 57.4 percent of the time. Here’s how the timing broke out:

• Sold on dip: 29%
• Bought on rise: 28%
• Bought on dip: 16%
• Sold on rise: 26%

You would have been better off flipping a coin to determine whether to buy or sell in a given month.

Now, if these investors had been off with their timing but made bigger bets at the appropriate time, this wouldn't be a problem. If I lose $10 when I’m wrong, but make $100 when I’m right, then I can be wrong much more often and still wind up ahead. Unfortunately, investors also got the magnitude of their investments wrong. They sold more when the market was down and bought more when the market was up rather than the other way around.

How much did this cost mutual fund money chasers? During this time period, the S&P 500 was effectively at breakeven when adjusted for dividends; it lost 0.13 percent. However, due to outsized selling during bad times, equity mutual fund investors, as a whole, lost 35.8 percent when adjusting for dividends. The worst contributor to this performance was the market’s reaction during the time period from October 2007—when the S&P 500 had just hit its high for the time period of this study— through February 2009—when the S&P 500 had just hit its low for the time period of this study. During this time, the S&P 500 lost over half of its value. What did investors do? They sold, en masse, with $245.5 billion flowing out of mutual funds. During the time period of the entire study, $364.9 billion left mutual funds, so 67 percent of the money left the market during its worst 16 month period of performance.

What can you do to avoid following the herd and exacerbating a bad situation?

Keep an appropriate time horizon. Your age and saving habits matter more your investing prowess. If you have an appropriate time horizon and have appropriate asset allocation to match your risk tolerance, stay the course. Oversteering is only going to lead you to trouble.

Don't check stock quotes all the time. Every time you check a ticker, you’re going to start second-guessing. You’re going to wonder if you should take profits now or sell because the market is dropping. You can’t time the market. Don’t try. If the professionals can’t do it, retail investors will do worse.

Dollar value average. Dollar value averaging is a slightly different take on periodic investing. Rather than investing the same amount every month, you invest more or less depending on how the market has performed. If the market is down, you invest more, and if the market is up, you invest less or sell. This approach, in the long run, is more likely to enable you to buy low and sell high.

I eventually learned not to care what everyone else thought and found my life was much simpler and less stressful. If you can learn not to worry about what the herd is doing in the market, you, too, won’t be chasing performance and will probably sleep better at night.

Left and Right Brain

The Marketplace in Your Brain

Neuroscientists have found brain cells that compute value. Why are economists ignoring them?

By Josh Fischman

Lauren Lancaster for The Chronicle Review

Screens show an experiment and results from a functional-magnetic-resonance-imaging machine in the lab at the Center for Neuroeconomics at New York U. Elizabeth Phelps, the psychologist running this project, says that she was "initially skeptical" that economics could refine neuroscience but that she has become a convert.

In 2003, amid the coastal greenery of the Winnetu Oceanside Resort, on Martha's Vineyard, a group of about 20 scholars gathered to kick-start a new discipline. They fell, broadly, into two groups: neuroscientists and economists. What they came to talk about was a collaboration between the two fields, which a few researchers had started to call "neuroeconomics." Insights about brain anatomy, combined with economic models of neurons in action, could produce new insights into how people make decisions about money and life.

A photo taken during one of those sun-dappled days captures the group posed and smiling around a giant chess set on the resort lawn. Pawns were about two feet tall, kings and queens about four feet. Informally, the neuroscientists began to play the black pieces. The economists began to play white.

Today, nearly a decade later, a few black pawns have moved down the board. But the white pieces have stayed put. "I would say that neuroeconomics is about 90 percent neuroscience and 10 percent economists," says Colin F. Camerer, a professor of behavioral finance and economics at the California Institute of Technology and one of the prime movers in the new field. "We've taken a lot of mathematical models from economics to help describe what we see happening in the brain. But economists have been a lot slower to use any of our ideas."

On Camerer's side, there has been a good deal of action. Neuroeconomics came into being around the turn of this century, growing out of a critique of the basic idea in economics that people are driven by rational attempts to maximize their own happiness. A new breed of behavioral economists had noted that in reality, individual definitions of "maximize" and "happiness" seemed to vary. Neuroeconomists added the idea that, by mapping parts of the brain doing the maximizing and the happiness-defining, they could better account for those actions.

Through experiments, researchers have shown that when people reject a low, unfairly priced offer, a part of the brain associated with disgust kicks in, but that when they view the offer as fair, a brain region linked to reasoning seems more active. Researchers have also tackled the puzzle of "overbidding," when people pay too much for something. An area called the striatum, associated with rewards, is more active when people bid high in an auction because they fear losing an item, but is not as active when they think they have a good chance of winning. So fear of losing may be key to things like overvalued stocks.

Other research has shown that decisions to be very social and involved with a group, rather than hang on the fringes, may be linked to an especially active gene for dopamine, a neurotransmitter—and that the social tendency may be inherited.

This week hundreds of neuroeconomists will convene for their annual meeting to hear more about this kind of work, a mark of how far the field has come since that tiny gathering on Martha's Vineyard. They have secured millions of dollars in research financing from the National Institutes of Health and the National Science Foundation. Their papers are regularly published in leading journals like Nature andScience.

Yet economists for the most part have not been moved. Two of them, Princeton University's Faruk Gul and Wolfgang Pesendorfer, argued in a paper called "The Case for Mindless Economics" that the discipline has been doing just fine by ignoring brain activity and looking only at results. David K. Levine, a professor of economics at Washington University in St. Louis, puts it more starkly: "Look, if you are trying to understand a pilot's ability to land a crippled plane, it's not the patterns of his neuron firing that's important. It's the experience and training that he's had, and the result of the landing. Neuroeconomics hasn't offered anything that can improve on those measures."

This is not exactly the confluence dreamed of by the chess players. One of them, Paul W. Glimcher, director of the Center for Neuroeconomics at New York University and author of the standard textbook in the field, wrote in a 2004 paper published inScience that "economics, psychology, and neuroscience are converging today into a single, unified discipline." Today he is more measured. "We are a very young science," he says, "and we've taken more from economics than we've given. I hope in the coming years you'll start to see us give more back."

And economics does need some help, according to a few practitioners like the eminent Yale University economist Robert J. Shiller, who has argued that the discipline isn't doing just fine. Most economic models didn't predict the 2008 housing crash, he pointed out in a speech at last year's Society of Neuroscience meeting. Adding some understanding of how the brain reacts to particular kinds of uncertainties or ambiguities in supply and demand, he said, might avoid this and other costly misfires.

Camerer, who was trained in economics—he got an M.B.A. and a Ph.D. from the University of Chicago and "didn't know anything about neuroscience until 2000"—says that assuming that economics can't be improved by knowing how the brain computes value might be the most unsound prediction of all. "That's really kind of a crazy bet," he says.

Neuroscience and psychology could also do with improvement, and that's where economics comes in, says Elizabeth A. Phelps. "I was initially skeptical," says Phelps, a psychologist who runs a lab at the NYU neuroeconomics center. "But the more I saw of the mathematics and its ability to tease apart and model components of complex behavior, the more I realized that psychology hadn't been very good at that. Economics had ways to represent theories of behavior"—the brains of people making certain choices will react in certain ways—"and this allowed us to test those theories in a rigorous way."

Probably the easiest way to understand how neuroeconomics might contribute to all these disciplines is to look at a few experiments. One recent study, published this summer, searched for brain regions associated with altruism and selfishness. Ernst Fehr, a professor of economics at the University of Zurich, and one of the few economists working extensively with neuroscientists, asked a group of 30 men and women to split a sum of money with another person or keep more for themselves. While each person was making the decision, Fehr's team took images of his or her brain in a functional-magnetic-resonance-imaging machine. The fMRI scanner reveals fine details of brain anatomy and, crucially, measures how active brain regions are. It has become a standard tool in this field.

Those people who were willing to split more money had more neurons in a region called the right temporo-parietal junction, an area toward the back of the brain that has been linked to empathy. Selfish people had a smaller junction. Moreover, the junction became more active as unselfish people decided to give more money away, Fehr and his colleagues found. It is almost as if the region worked hardest when people were trying to overcome what might be a natural—and rational—impulse toward selfishness.

Giving people ultimatums reveals more detail about competition among brain regions that do different things. Ultimatum games pit greed against justice, and neuroeconomists like to put people in these dilemmas. Suppose your friend has $10, and she can split it with you any way she wants. The catch is that if you reject her offer, you both get nothing. If you are both rational, she will offer you a low amount, maybe even $1. That way she gets to keep $9 if you accept, which you would certainly do because $1 is better than nothing.

Of course, that's usually not what happens. Low offers get rejected; there seems to be an impulse to punish stinginess even at the expense of personal gain. Jonathan D. Cohen, a neuroscientist at Princeton, went looking for the seat of that impulse. He asked 19 people to play ultimatum games with stingy offers. Two areas of the brain were active when people considered what to do. One, near the front of the brain, is called the dorsolateral prefrontal cortex and is linked to deliberative thought and calculation. The other, deeper in the brain, is tied to emotions like disgust. It's called the insula. The stingier the offer, the more insula activity Cohen's team saw. When people actually rejected the offer, this activity peaked higher than did activity in the deliberative-thought area. It appears, Cohen says, that two areas are competing in some way, and that negative emotions—or the desire for justice—can trump people's rational desire to get more.

Phelps, at NYU, has used another kind of competition, bidding in an auction, to cast doubt on a standard economic and psychological explanation for placing too much value on things: stocks, houses, or products on late-night infomercials. That explanation usually centers on the rush you get from success, or "the joy of winning." The psychologist, whose office sits eight stories above an fMRI machine purchased specifically for neuroeconomics and related studies, collaborated with an NYU economist, Andrew Schotter, to show that winning may be the last thing on people's minds.

The researchers had 17 people lie in the fMRI and play many rounds of a lottery, where winning was out of their control, and join many auctions, in which they could control the outcome because they had to bid against a partner. In the auctions, but not the lottery, people showed exaggerated activity in the striatum, deep in the brain, which reacts to unpleasant sensations as well as rewards. The more activity, the greater the tendency to overbid.

This was a bit of a puzzle, Phelps says, so she and her colleagues designed a refinement on the auction. Now people were told they would be penalized $15 if they didn't win. At other times there was no penalty. With the consequences of losing front and center, people consistently bid much higher than they did in regular auctions. "It wasn't the joy of winning that pushed them," says Phelps. "It seemed more like fear of losing, because it only happened when we told them that losing at the auction could cost them. It wasn't something that standard economic theory would predict."

Michael L. Platt, director of the Duke Institute for Brain Sciences, has taken neuroeconomics down to the genetics level. "We want to see if tendencies to make certain decisions are not only the brain reacting to particular situations, but also might be inherited," he says. He and his team have collected data on 1,500 to 2,000 adults as they run through various decision-making tasks. The scientists are analyzing the subjects' DNA for variations in genes that produce neurotransmitters like dopamine and serotonin, communications agents between many of the brain regions highlighted in the other neuroeconomics experiments.

In monkeys, the genes do seem to make a difference. Platt has been monitoring a colony of macaques that live on an island off the coast of Puerto Rico. The animals are highly social, but some are more so: Regardless of social status in the monkey group, some take actions to put themselves at the center of things, while others hang back. The Duke team has found that the more social ones have a different version of the gene controlling serotonin function. And their offspring make the same choices and have the same gene. "What we are seeing is that decision tendencies are heritable," Platt says.

Those findings are not bulletproof. One persistent critique of brain-scanning experiments is that while scans show activity in a region, it's hard to tell if that activity is exciting or inhibiting decision-related nerve impulses. So its exact role in a decision is difficult to pin down. And while there are hints that the scans can predict behavior, that hasn't been shown in a robust way. One study, by Gregory S. Berns, a professor of economics at Emory University who was trained as a psychiatrist, did show that brain activity in teenagers listening to specific music foretold a small increase in national sales of particular albums. The effect was limited but real, Dr. Berns notes.

Still, this early work has attracted a fair amount of money. Making sense of seemingly irrational decisions has implications for understanding why people do things that are bad for them, like taking drugs or overeating. That has caught the attention of the National Institutes of Health, which finances 21 current research projects with "neuroeconomics" in their descriptions, to the tune of $7.6-million. The agency gives out many more millions for other neurobiology work related to decision-making: Caltech got $9-million this month to establish a center in this field. The National Science Foundation has backed eight neuroeconomics projects with $3.5-million in research money.

Much of the NIH money comes from its institutes for drug addiction, mental health, and aging. "Most of us, to get funding, have to sell our ideas along disease lines," says Phelps. "Drug addiction is an obvious area where understanding reward-seeking behavior is important, and our work is clearly related to that."

The NIH wants to know more about choices because it's clear that many people understand what's needed to stay healthy but choose not to do it, says Elisabeth Nielsen, chief of the branch of individual and behavioral processes at the National Institute on Aging. "We're very interested in decision-making and aging," she says. "And that's not just health decisions but choices about insurance plans or how to manage your retirement savings. Are changes in choices related to the underlying neurophysiology? Or is it the environment? You won't know unless you get input from different sciences, and that's what neuroeconomics brings to us."

The money is only one measure of how far the field has come. Universities such as NYU, Caltech, Duke, and Zurich have added research centers in the field during recent years, and papers regularly come out of a host of other institutions (see table). This fall Maastricht University, in the Netherlands, inaugurated the first master's degree specific to the field. And at the end of this month, when the Society for Neuroeconomics holds its annual meeting, in Miami, the group will boast 247 members. It started with 84 members in 2004. There will be a few broad-ranging presentations—"A Neuroeconomic Theory of Self-Control"—and many narrow ones—"Ventromedial prefrontal cortex and decisions to sustain delay of gratification"—that delve deeply into the details of the brain.

"For us it's kind of a sanctuary," says Caltech's Camerer. "There are no economists there complaining that this isn't really economics. It's a very bottom-up meeting."

Still, everyone knows those complaints exist. "I do worry that economists have kind of dropped out of the discussions," says Phelps. "This might become 'decision neuroscience' rather than neuroeconomics."

An analysis of cross-citations by The Chronicle and the Eigenfactor Project, at the University of Washington, shows that the picture isn't all bleak. While journals in neuroscience and economics were not citing each other at all in 1997, just before the early neuroeconomics papers were published, by 2010 they were talking back and forth.

But an analysis of mainstream economics journals by Clement Levallois, a researcher at Erasmus University Rotterdam, in the Netherlands, is more pessimistic. He found about 200 articles, published over a recent 10-year period, that mentioned concepts in neuroscience or biology. But the terms they focused on were concepts like "genetics," rarely anything strongly tied to neuroeconomics, like specific parts of neuroanatomy that have been linked to decision-making, or words like "dopamine."

The reluctance isn't surprising, says Michael Woodford, a noted monetary theorist and professor of economics at Columbia University. "Economics is a field where there is a core of ideas developed during the 19th and 20th centuries that people agree are important," he says. "If you want to argue that something should be part of that core, the bar is going to be higher than in many other fields." For neuroeconomics, he adds, "that's a promise that has yet to be delivered on."

That's from someone who is beginning to use neuroeconomics in his own research. Woodford studies how people rank alternatives when making choices. So he has become very interested in perception—what information the brain gets about those choices. "That's the first step, happening before a decision is made," he says. "I'm trying to build mathematics into models that accounts for variance in people's perceptions." He's actually working on ways that backgrounds affect perceptions of brightness, but the principle could apply to how some people focus on the nicely sized bedrooms of a house that's for sale, for instance, while others fixate on its tiny yard. "Standard economic theory treats these things as anomalies, and we shrug it off. But what if we treated these as phenomena that help make sense of these choices?"

The only way to find out, he says, is to do it. And if it works, if a model of a mental process improves an economist's ability to predict what people will do, "then I think neuroeconomics could be very big."

Josh Fischman is a senior writer at The Chronicle.

Correction (9/25/2012): This article was changed to clarify that Gregory Berns believes the predictive effects of brain scans are small but real, and has done experiments to demonstrate this.